DB2, DB2/4 and DB Mark III (1950-1959)

De 2-liter sportwagen, die Aston Martin van 1948 tot 1950 verkocht, werd gebouwd op een buizenframe dat was ontworpen door Claude Hill. Helaas bleek deze auto, later bekend als de DB1, niet snel genoeg in de competitie. Dit werd verholpen door het DB2-model, dat het vertrouwde frame combineerde met de Lagonda zescilindermotor en een carrosserie ontworpen door Frank Feeley. In 1953 waren er ongeveer 411 coupés en 102 cabriolets geproduceerd. De DB2 was erg succesvol in de autosport, maar leed onder de lage compressieverhouding die nodig was voor de slechte Engelse benzine. De eerste Vantage versie van eind 1950 had 20% meer vermogen door de hogere compressie, maar er kon nauwelijks mee worden gereden in Engeland zelf.

Er was ook een DB3, die enkele onderdelen van de DB2 gebruikte, maar qua karakter een pure racewagen was. Er werden slechts 10 exemplaren geproduceerd tot 1956. De opvolger van de DB2 was de DB2/4, die van 1953 tot 1957 werd verkocht. Het nieuwe model had een iets gladdere carrosserie, ontworpen door de toen 17-jarige John Turner. Van de MK1 werden 565 exemplaren geproduceerd. De DB2/4 MK2, verkrijgbaar vanaf 1955, had een motor met vergrote kleppen. Belangrijker was echter de verbetering van de productieprocessen van de MKII. David Brown had de carrosseriebouwer Tickfort in Newport Pagnell overgenomen. De carrosserieproductie werd daarom overgebracht van Mulliners naar de eigen fabriek in Newport Pagnell. De MKII was ook het model waarmee de samenwerking met Touring begon. Touring Milano had een patent op de bouw van "Superleggera" carrosserieën, dat in licentie werd gegeven aan Aston Martin. De DB Mark III werd gebouwd in 551 exemplaren van 1957 tot 1959. De carrosserie was opnieuw enigszins gemoderniseerd en de Aston Martin grille werd voor het eerst gebruikt in de vorm die nu nog steeds wordt gebruikt. De motor was sterk herzien en de auto's hadden nu Girling schijfremmen voor.